Oprawa o dekoracji architektonicznej w zbiorach Biblioteki Kórnickiej.

Przyczynek do dziejów italianizmu w renesansowym introligatorstwie Poznania i Krakowa

Abstrakt

W zbiorach Biblioteki Kórnickiej znajduje się egzemplarz drukowanego Mszału
Gnieźnieńskiego z 1555 roku, chroniony przez oprawę o charakterystycznej dekoracji o
formach architektonicznych. Szczegółowa analiza oprawy wykazała, iż powstała ona między
1558 a 1566 rokiem w warsztacie anonimowego poznańskiego introligatora, potwierdzając w
ten sposób obecność nurtu włoskiego w poznańskim zdobnictwie introligatorskim doby
odrodzenia. Jest to zarazem najpóźniejszy znany przykład polskiej oprawy renesansowej o
dekoracji architektonicznej. Dowodzi też, że choć owa charakterystyczna formuła
kompozycyjna pojawiła się w repertuarze poznańskich introligatorów około dwadzieścia lat
później niż w Krakowie, to jednocześnie okazała się bardziej żywotna.
Na podkreślenie zasługuje również proweniencja woluminu, wiążąca się ze
Stanisławem Warszewickim, będącym „po Skardze najbardziej wpływową osobistością
Zakonu [jezuitów]”. Jego osobę upamiętnia superekslibris z herbem Kuszaba i syglami „S V
C P”, wyciśnięty pośrodku dolnej okładziny.