Św. Franciszek, św. Albert i Władysław Zamoyski.

Wyimek z duchowej historii Zakopanego

Abstrakt

Wielowymiarowa współpraca Władysława hr. Zamoyskiego i św. Brata Alberta stanowi ważny fragment tradycji Zakopanego. Działalność ich przypada na czas rozwoju miejscowości, która stawała się nie tylko znanym kurortem, ale też centrum polskiego życia duchowego i politycznego. Dzięki pomocy Zamoyskiego św. Albert zbudował u podnóża Tatr pustelnię, w której bywali m.in. wybitni artyści Młodej Polski. W realizowanej konsekwentnie przez Zamoyskiego wizji Zakopanego enklawa modlitwy i kontemplacji stała się elementem nieodzownym. Istnieją świadectwa, według których hrabia odczuwał powołanie zakonne i zwracał się w tej sprawie do założyciela albertynów. Odmowa św. Alberta wynikała z przekonania, że działalność gospodarcza Zamoyskiego przynosi szczególne pożytki społeczne, a za jej sprawą dokonuje się nie tylko postęp cywilizacyjny, lecz także duchowy. Współpraca tych dwóch wybitnych osobowości jest niewątpliwie jednym z ważniejszych wątków polskiej kultury przełomu XIX i XX wieku.